Kakkerlakken, lesgeven en cultuurverschillen

Eenmaal terug van mijn uitstapje naar Kandri, stond mijn grootste nachtmerrie mij op te wachten in de vorm van kakkerlakken. En niet 1 of 2, maar ongeveer 70!! En dan ook nog vooral in mijn kamer. Nadat ik de eerste 5 minuten Karlina alleen gillend aangewezen heb waar ze waren, heb ik zelf een bezem en insectenspray gepakt en zijn we ze samen te lijf gegaan. Voordeel: na dit avontuur kan ik geloof ik alles aan! Hoewel ik de eerste 3 dagen nog bij Karlina op de kamer heb geslapen...

Elke zondagochtend van 6 tot 10 is het centrum van Semarang autovrij. Er is dan een grote braderie waar van alles te beleven is. Voor ons was dit een geschikt moment om geld op te halen voor Rumah Aira (huis van Aira). Dit is een stichting die moeders en kinderen met HIV en AIDS opvangt en helpt. Uitgerust met onze projectshirtjes, vlaggen en spandoeken hebben we eerst in een optocht door het centrum gelopen om zo de aandacht te krijgen. Vervolgens hebben we met het verkopen van armbandjes, schminken en een ware 'bule fotobooth' (bule = westerse toerist) zo'n 150 euro opgehaald, wat hier toch best veel geld is. De foto's bleken onverwachts een groot succes! Blijkbaar willen de mensen hier zo graag met blanken op de foto dat ze daar zelfs geld voor over hebben... Naast het geld leverde dit ook op social media veel positieve aandacht op! Instagram is hier ontzettend populair en dat kwam voor ons goed uit #aiesecforaira #stophiv #nostigma. Al met al een geslaagde ochtend, waarmee we naast Instagram ook de radio en verschillende kranten bereikt hebben!

Die avond gingen we met een vrij grote groep EP's en locals naar Chinatown. In het weekend staat het daar vol met eettentjes die kleurrijk verlicht zijn, wat een heel gezellige sfeer geeft! Karlina wist te vertellen dat er nog een gratis concert was in de stad. Zonder enige verwachting gingen we er met een klein groepje even langs en het bleek ontzettend goed te zijn!! Indonesiërs zijn alleen niet het meest enthousiaste publiek. Al snel was duidelijk dat alleen wij als gekke buitenlanders dansten, terwijl er bij de rest slechts een matig applaus loskwam.

Van heel Indonesië heeft Semarang het hoogste percentage HIV besmettingen en dit blijft toenemen. Het is daarom erg belangrijk om hier wat aan te doen. De volgende twee dagen hebben we dan ook voorlichting gegeven op middelbare scholen. Dit ging zowel over HIV als over andere besmettelijke ziekten. We waren in kleine groepjes verdeeld over verschillende scholen, waar we in tweetallen lessen van driekwartier gaven. De eerste les ging moeizaam en leek de klas vol te zitten met puberende jongens die het liefst allemaal tegelijk het hoogste woord hadden. Gelukkig gingen de lessen daarna veel beter en werd het, als er als quizprijs Oreo's tevoorschijn kwamen, soms zelfs even echt stil.

Vlakbij de school waar ik lesgaf, staat de grootste moskee van midden-Java. Erg indrukwekkend om te zien! Van binnen was het een stuk minder interessant, maar vanaf een bijbehorende toren kon je Semarang wel mooi zien liggen! Het windje boven was ook lekker verfrissend, maar zodra ik weer beneden stond ben ik samen met Alena (EP uit tsjechië) snel naar een zwembad gegaan dat in de buurt van onze gastgezinnen ligt. Heerlijk was dat! Helaas is het zelfs in het zwembad niet de bedoeling dat je je te bloot kleedt... ik vond het er maar raar uitzien, een beetje alsof iedereen elkaar voor de grap met kleren aan het water in gegooid had.

Op woensdag en donderdag gingen we naar de sloppenwijk om daar in het buurthuis jonge kinderen wat te leren over hygiëne en gezond eten. We hebben samen handen gewassen, tanden gepoetst, ongezond en gezond eten getekend, gesport en natuurlijk gespeeld. Het afsluitende spelletje 'annemaria koekkoek' was een groot succes en trok steeds meer kinderen aan. Na een prachtige zonsondergang in de haven was het tijd om te vertrekken. We hebben samen nog lekker gegeten onder het genot van live muziek. Een gezellige afsluiter!

De volgende 3 dagen bestond uit een mini-vakantie, waarin de meeste EPs naar Karimunjawa gingen. Dit is een eilandengroep ten noorden van Semarang. Ik heb ervoor gekozen mijn tripje daarheen nog even uit te stellen en er dan wat langer te blijven. Nu ben ik gewoon in Semarang de toerist gaan uithangen. Mijn eerste stop was Sam Poo Kong, een prachtig chinees tempelcomplex. Vervolgens ging ik met de gojek door naar rainbow village. Alle gekleurde trappen en huisjes maakten me helemaal vrolijk! Mijn laatste stop was Lawang Sewu, oftewel '1000 deuren'. Naast dat dit gebouw inderdaad veel deuren heeft, was het ook het kantoor van de Nederlands-Indische Spoorweg Maatschappij. Samen met een Indonesische toeriste kreeg ik een rondleiding over de interessante geschiedenis van het gebouw. Een groot aantal teksten was in het Nederlands, wat toch wel raar is als je zo ver weg bent. Dat geldt trouwens ook voor veel alledaagse woorden, zoals handdoek (handuk), gratis en wortel. 

Na het bezoeken van deze bezienswaardigheden is vooral gebleken dat ik hier de grootste bezienswaardigheid ben. Toen Karlina me op kwam halen, was ik dan ook voor de zoveelste keer omgeven door een groep mensen die met me op te foto wilden... ze moest er ontzettend om lachen maar nam me gelukkig snel op haar scooter mee. Na een lekkere lunch van crêpes (geen rijst!), zette ze me af bij het zwembad. Toen ik aan het eind van de middag lopend thuis kwam, vielen letterlijk alle monden open van verbazing. Want wow, ik had 3 km gelopen! Ze vinden hier 200 m lopen al te ver en konden zich al helemaal niet voorstellen dat ik dat voor mijn plezier deed. Maar ik vond het heerlijk om rustig door de kleine, gezellige straatjes te lopen en me te verbazen over alles wat ik onderweg tegenkwam.

Op zaterdag vertrok ik samen met mijn gastgezin naar familie in een dorpje in de buurt van yogyakarta. Onderweg stopten we bij de Prambanan, een geweldig hindoeïstisch tempelcomplex, die ik samen met Karlina ging bekijken. De tempels zijn heel indrukwekkend en wat het extra bijzonder maakt is dat ze al rond 850 na Chr. zijn gebouwd. Het was eindelijk eens niet zo warm, waardoor we rustig alles hebben bekeken en in het zonnetje van het mooie uitzicht konden genieten.

Eenmaal aangekomen bij de familie heb ik me vooral verbaasd over hoe een familiebezoek er hier aan toe gaat. Er wordt eigenlijk alleen samen gegeten en verder wordt er (net als hier thuis) weinig gedaan. Er wordt vooral veel op bed gehangen... Zondag begon gelukkig wel actief, want al om 7 uur lag ik in het zwembad tegenover het huis, waarvan de oom en tante eigenaar zijn. Ik schrok wel een beetje toen bleek dat Karlina en haar moeder niet konden zwemmen. Ze waren ontzettend onder de indruk van mijn zwemkunsten (die in nederland niet al te best zijn) en ik heb ze dan ook maar wat proberen te leren. We moesten wel in de schaduw blijven, want Karlina is doodsbang dat haar huid anders nog bruiner wordt (rare wereld!) Toen andere kinderen in het zwembad ons bezig zagen, kwamen ze al snel meedoen. Nooit gedacht dat ik ooit zwemles zou geven!

Na het zwemmen hebben Karlina en ik met haar oom en tante een kleine wandeling gemaakt naar een mooi uitzichtspunt. Toen we terug waren, ben ik nog even gaan afkoelen in het zwembad terwijl de rest ging slapen om bij te komen van alle inspanning... Nadat ik bij de lunch de koeienhersenen vriendelijk heb afgewezen, was het weer tijd om te vertrekken. Zo'n 8 files en 5 uur verder waren we thuis.

Ja, thuis. Want ondanks dat zij alles wat ik doe raar vinden en ik alles was zij doen raar vind, voel ik me hier helemaal op mijn plek!