Mijn reis is begonnen!

23 juli 2017 - Semarang, Indonesië

Het is zo ver: mijn grote reis is begonnen! Om iedereen in Nederland een beetje op de hoogte te houden en vooral om mijn ervaringen niet te vergeten, ga ik dit reisblog bijhouden. Veel leesplezier!

Na een stressvolle laatste week waarin ineens nog van alles geregeld moest worden en ik ondertussen ook nog een tentamen moest maken, ben ik vrijdag 14 juli aan mijn reis begonnen. Ik vloog eerst vanaf Schiphol via Muchen naar Muscat (Oman). Daar had ik een tussenstop van 19 uur, maar dat bleek helemaal niet zo erg te zijn! Ik kwam een Franse jongen tegen die ook zo lang moest wachten en ben toen samen met hem de stad gaan verkennen. In het busje naar het centrum viel me meteen op dat de wegen ontzettend goed onderhouden zijn en de auto's zo mooi (later hoorden we dat men een boete krijgt voor een vieze auto). De mensen daar dragen vooral traditionele kleding. Voor mannen betekent dat een dishdasha (lange witte jurk) en kumah (hoedje met borduursel) en voor vrouwen lange zwarte jurken en hoofddoeken. Aangezien het met een temperatuur van ruim 40 graden zeker geen toeristen seizoen was, voelde ik me niet helemaal op mijn plaats in mijn reisoutfit. Nadat we verdwaald waren in de souks hebben we ergens ontbeten en vervolgens zijn we helemaal langs de kust naar het oude deel van de stad gelopen. Onderweg hebben we nog even in de zee gezwommen. Het oude centrum bestaat uit een aantal prachtige gebouwen, met als hoogtepunt het paleis van de sultan. Toen we in een cafeetje wat gingen drinken, raakten we aan de praat met de eigenaar. Hij vertelde ons vanalles over Oman en nam ons vervolgens mee om ons te trakteren op traditioneel eten: een soort crêpe met kaas en honing. Dat was erg leuk! Daarna namen we de bus terug naar het vliegveld. Daar heb ik eerst even gedouched en schone kleren aangedaan, wat na de hitte en het zand heerlijk was. De rest van de avond hebben we spelletjes gedaan en wat geprobeerd te slapen.

Om half 2 's nachts was het eindelijk tijd om verder te vliegen naar Jakarta en daarna verder naar Semarang (midden Java). Hier werd ik opgehaald door mijn gastgezin. Daarmee heb ik het goed getroffen! Het gezin bestaat uit Karlina en haar ouders. Andere broers en zussen zijn het huis al uit, wat betekent dat ik een eigen kamer heb. Het huis is vrij groot en mooi. Alleen bij de badkamer had ik wat uitleg nodig, die bestaat namelijk uit een groot bad met water en een kom. Dat is zowel douche als wastafel en wordt ook gebruikt om de 'wc' door te spoelen. Na een rondleiding door het huis en een zogenaamde typische indonesische snack genaamd kaasstengel (een van de vele nederlandse woorden hier), kon ik eindelijk weer in een bed slapen.

Mijn eerste echte dag in Indonesië begon meteen zoals het hier hoort: met rijst. En niet alleen dat, maar ook vis, tempe, soja en papaya bladeren. Dat is wel even wat anders dan yoghurt met fruit... Gelukkig is het ondertussen duidelijk dat ik de rijst liever voor later op de dag bewaar en is er nu speciaal voor mij brood in huis. Ik kon meteen beginnen met het project, waar ik met de scooter naartoe gebracht werd. Al snel werd me duidelijk dat bijna alles hier met de scooter gebeurd, simpelweg omdat dat veel sneller gaat dan met de auto omdat je overal tussendoor kunt. De eerste dag van het project bestond uit een interactieve bijeenkomst van doktoren, aids en hiv-patienten en vrijwilligers (wij dus). De communicatie is natuurlijk vrij lastig en het liep dan ook niet heel soepel, maar het was wel een leuke dag voor iedereen. Aangezien ik als laatste vrijwilliger was aangekomen was het die avond tijd voor het welkomsfeest. Erg leuk dat ze daarmee op mij gewacht hebben, want dit was een mooie manier om iedereen te leren kennen! Onze groep is ontzettend leuk en bestaat uit allerlei heel verschillende mensen die allemaal verbonden zijn aan AIESEC. Ten eerste is er een organiserende commissie, bestaande uit een aantal locals, daarnaast zijn er lokale vrijwilligers en tenslotte de buitenlandse vrijwilligers (EP's). De laatste groep is het grootst en bestaat uit 18 studenten uit 11 verschillende landen!

Na het project programma van de volgende dag, wat bestond uit het voorbereiden van activiteiten voor later deze week, vertrok ik dinsdag al met mijn gastgezin naar yogyakarta voor de diploma-uitreiking van de oudste dochter. Het is ongeveer 4 uur rijden en Ibu (moeder in Indonesisch) had de auto dan ook volgestopt met Indonesische snacks die ik allemaal moest proberen. Geen probleem, want ze weten hier wel wat lekker eten is! Toen we daar aankwamen verbleven we tot mijn verbazing in een mooi hotel. Ik geloof dat ik in een best rijk gezin terecht gekomen ben. We gingen savonds uiteten in een traditioneel indonesisch restaurantje met live muziek, heel lekker en erg gezellig! Karolina en ik hebben daarna nog even wat rondgekeken in yogya en over vanalles en nog wat gepraat. Zo'n uitstapje is een goede manier om elkaar te leren kennen! De wekker ging helaas wel om 5 uur omdat er dan gebeden moet worden... vroeg! De dagen beginnen daardoor ook altijd vroeg hier, dat is nog even wennen, vooral na zo'n lange reis. Het was dan ook pas half 8 toen de diploma uitreiking begon en ik in traditionele Indonesische kleding (geen van mijn eigen kleren was netjes genoeg) probeerde te begrijpen wat er allemaal om me heen gebeurde. Door het hele gebeuren dacht ik ook ineens weer aan mijn tentamen en heb ik snel gekeken of ik die gehaald had. Wat was ik opgelucht en blij toen ik ineens een 8 zag staan, want dat betekend dat ook ik geslaagd ben voor mijn bachelor! Aangezien ik er met mijn eigen uitreiking nog niet terug ben, was het voor mij nu dus ook een beetje feest!

Na de uitreiking zijn Karolina, haar zus, een vriendin en ik naar het paleis van de Sultan gegaan en hebben we verder nog wat rondgekeken in Yogya. Bij de lunch was ik helaas vergeten te zeggen dat ik het niet te spicy wilde... die fout maak ik niet nog eens! Het is me ondertussen duidelijk geworden dat Indonesiërs niet lopen, voor elk kleine stukje wordt er een motor of ander vervoersmiddel gebruikt. Hierdoor heb ik nog niet zo veel van de stad gezien. Jammer, maar ik ga binnenkort nog wel een keer terug!

Het programma voor donderdag bestond uit het promoten van bloeddonaties die terplekke konden worden gedaan. Ook was het mogelijk om een medische check-up te doen. Het was leuk om dit te doen, maar best lastig omdat er toch vrij weinig mensen genoeg engels spreken. Ik ben wat later aan het programma begonnen omdat ik me 's ochtends niet goed voelde. Dat eten is toch duidelijk nog even wennen.... 'S middags heb ik wat meer van de stad bekeken, maar de stad is zo groot dat het nog wel even gaat duren voordat ik een beetje de weg weet. Ik gebruik nu vaak gojek, een soort uber maar dan met een scooter. Voor ongeveer 1 euro kan ik hiermee vanuit het centrum naar mijn huis, wat ongeveer 9 km is en een halfuur duurt. Aangezien ik in het doolhof van straatjes hier nog niet goed de weg weet en blijkbaar ook de gojek rijders het niet precies weten, duurt het soms even voordat mijn huis gevonden is. Nog even oefenen!

Op donderdag en vrijdag was het alweer tijd voor een tripje dat wel wat leek op een schoolreisje! We gingen naar Kandri, een dorpje hier in de buurt. Hier verbleven we in groepjes van 4 in verschillende huizen, allemaal vlak bij elkaar. De eerste dag hadden we allerlei activiteiten: batik schilderen, aapjes kijken en boogschieten. 'S avonds hebben we bij een kampvuur muziek gemaakt en gezongen. De tweede dag deden we allemaal spellen in de modder, wat er uiteindelijk zo fanatiek aan toe ging dat iedereen van top tot teen bruin was. Gelukkig konden we onszelf schoonspoelen in een rivier tussen de rijstvelden, voordat we weer teruggingen naar de drukte van Semarang.

Foto’s