Dag Kenia, hallo Nederland!

Vrijdag 26 augustus

Om 9 uur vertrok ik met Waithaka en een grote tas vol spullen naar de supermarkt in Thika town. Daar hebben we een voedselpakket samengesteld en nog wat extra spullen zoals een bezem, deken en emmer gekocht. Vervolgens hebben we samen met een andere social worker al deze spullen naar de moeder van Valentine gebracht. Valentine is het meisje dat ik heb besloten te gaan sponsoren, en daarmee dus ook haar familie. Met behulp van Waithaka kan ik ervoor zorgen dat het gezin elke maand een voedselpakket kan ophalen. Wanneer Valentine ouder is en schoolgeld nodig heeft, zal ik daar ook bij kunnen helpen. Voor nu ben ik blij dat mijn oude kleren een goede bestemming gekregen hebben. Helaas is communicatie met Zipporah (moeder van Valentine) erg lastig omdat ze geen Engels spreekt en ook nog mentale problemen heeft. Ze heeft me wel bedankt, maar leek niet bijzonder blij. Gelukkig werd bevestigd dat het zeker erg waardevol is doordat het nieuws binnen 5 minuten de hele wijk rondgegaan was en iedereen naar me toe kwam rennen om me te bedanken. Iedereen kent elkaar en ze wisten hoe hard het gezin hulp nodig heeft. Ze vertelden me dat ze me eeuwig dankbaar waren en nog veel meer lieve woorden (inclusief heel veel God bless you's). Wauw! Wat ik wel ontzettend jammer vond, was dat Valentine er niet was. Ze was ziek en verbleef bij haar tante omdat het daar niet zo tocht in 'huis'. Gelukkig beloofde Waithaka me om nog met haar naar Shade te komen om afscheid te kunnen nemen.

Vervolgens was het tijd voor de volgende bestemming: we haalden Rose op bij haar huis en gingen naar de steengroeve waar haar moeder werkt. Rose is het meisje waar ik twee weken geleden geweest was. Ze wil zo graag naar de middelbare school, maar haar moeder kan het schoolgeld niet betalen. Gelukkig hebben mijn ouders toegezegd om dat voor haar te doen! Fantastisch dus. En ik was de gelukkige om haar dit mooie nieuws te vertellen. Aangekomen bij de steengroeve, liet de moeder van Rose me zien hoe zij haar werk doet. Ze hakt grote blokken steen klein in fijne stukjes. Wat een verschrikkelijk werk! Ze krijgt ongeveer 32 euro uitbetaald per grote zak/bak vol steen. Het kost haar ongeveer 3,5 week om dit gevuld te krijgen... Nadat ik vertelde dat de schoolkosten van Rose betaald zouden worden, kreeg ik dan ook een dikke knuffel van allebei. Rose gaf me het kettinkje dat ze droeg om me te bedanken, een erg mooi gebaar! We hebben nog een tijdje gepraat over haar toekomst, waarna ik met Waithaka weer terugging naar Shade.

Daar aangekomen was het tijd voor een gezellige middag, georganiseerd door Bertus, Irma en Karen. Er stond een lange tafel buiten vol met allerlei lekkers. Het zag er erg feestelijk uit! Nadat iedereen lekker gegeten had, werden er tekeningen gemaakt en daarna hebben we nog spelletjes gedaan. Ik heb ontzettend gelachen om het zaklopen en de stoelendans. Met zaklopen hadden de kinderen zoveel lol en dat ze soms kruipend of rollend over de finish gingen. Peter had een nog slimmere manier bedacht: hij hield de zak voor zijn benen zodat het leek alsof hij er in zat en begon toen gewoon te rennen zodat hij eerste werd! De stoelendans was ook erg leuk om te zien. We gebruikten kleine kinderstoeltjes, maar dat maakte huismoeder Rose niks uit. Die plofte gewoon met haar flinke omvang in de stoeltjes. Erg grappig! Al met al was het een erg bijzondere en leuke dag met heel veel blije mensen!

Zaterdag 27 augustus

Al vroeg in de ochtend ging ik voor de laatste keer met de matatu naar Thika town, waar ik nog wat cadeautjes voor het bestuur en wat lekkers voor de kinderen wilde kopen. Ik was al snel weer klaar, waardoor ik mooi op tijd terug was in Shade. Er waren veel bezoekers in Shade van een kerkgroep in de omgeving om een dagje met de kinderen door te brengen. Zo had ik tijd om mijn afscheidscadeautjes vast klaar te maken. 'S middags ging ik nog even met de kinderen naar het speelveldje achter Shade en daarna was het tijd voor het afscheidsfeestje voor de vrijwilligers. De anderen zouden namelijk dezelfde avond nog terug gaan naar Nederland. De bezoekers hadden lekkere dingen meegenomen naar Shade, dus de kinderen werden opnieuw verwend. Daarna was het tijd voor de kinderen om allemaal een kort bedankwoordje te zeggen en vervolgens kregen we allemaal een certificaat, tekeningen/brieven van alle kinderen en een traditioneel Keniaans krukje. Erg leuk allemaal, vooral de brieven van de kinderen vond ik erg bijzonder! Om 7 uur namen we afscheid van Bertus, Irma en Karen en daarmee kwam ook voor mij het laatste echte nachtje in Shade.

Zondag 28 augustus

Nu was dan echt mijn laatste dag in Shade aangebroken. De kinderen gingen 's ochtends allemaal naar de kerk, waarna ik met Richard nog een uurtje naar een andere kerk ging. Het was heel anders dan de kerk van de kinderen waar ik eerder al geweest was, want iedereen stond te zingen en dansen toen ik binnenkwam! Erg leuk om te zien. Zoals overal in Kenia kan je als mzungu niet zomaar langskomen, want iedereen wil meer van je weten. Ik moest dus in de kerk even naar voren komen om me voor te stellen. Een beetje ongemakkelijk, maar grappig dat iedereen er dan trots op is dat ik hun kerk kom bezoeken. Na niet al te lange tijd, gingen we weer terug naar Shade zodat ik daar al voor de kinderen weer was. Ik wilde deze dag namelijk nog maximaal van de kinderen genieten! Ik heb dan 's middags ook nog lekker veel spelletjes gespeeld en gekletst met de kinderen. Ook kwam Waithaka nog langs samen met Rose en Valentine! Erg fijn om nog even afscheid te kunnen nemen. Na onderweg de hele tijd te hebben gehuild begon Valentine meteen te lachen toen ze me zag. Ze heeft me dan ook 1,5 uur bijna niet meer losgelaten :) Uiteindelijk moesten ze natuurlijk wel weer weg, maar ik was ontzettend blij dat ze nog langsgekomen waren.

Tegen de avond was er onverwachts voor mij toch ook nog een afscheidsfeestje ingepland. Er waren weer allemaal lieve woorden van de kinderen, maar dit keer veel persoonlijker. Ik vond het dit keer ontzettend lastig en er vloeiden hier en daar dan ook wel wat traantjes. Maarja, afscheid nemen hoort het nou eenmaal bij. Ik kon de kinderen gelukkig weer wat opvrolijken met de belofte dat ze de andere dvd's van high school musical nog van me zouden krijgen. Ze begonnen meteen te fantaseren waar die over zouden gaan. Mezelf kon ik ook wel wat opvrolijken met de gedachte aan thuis. Want hoe moeilijk het afscheid ook was, ik had ook ontzettend veel zin om weer thuis te zijn. Het afscheidsfeestje werd gelukkig ook echt in feeststemming afgesloten doordat een paar kinderen nog voor me gingen dansen en vervolgens iedereen meedeed! Heerlijk om dat nog even met zijn allen te doen!

Na het avondeten heb ik de kleine jongens voorgelezen en daarna ging ik naar de kleine meiden. Daar kreeg ik nog een speciale brief van ze, die ik boven mijn bed ga hangen en nooit meer zal vergeten. Ik heb ze daarna een verhaal verteld over een meisje die een reismachine had uitgevonden, waarbij je in één minuut van Kenia naar Nederland kon. Was het maar zo...  Na nog een dikke knuffel voor iedereen en een extra knuffel voor Esther die nog lag te snikken in bed, was het tijd om dan echt naar boven te gaan. Ik heb van 10 tot 12 nog even geslapen en daarna heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken.

Maandag 29 augustus

Om 1 uur 's nachts haalde Naftali me op en bracht me naar het vliegveld. Het ging daar allemaal vrij soepel, waardoor ik ruim op tijd door de douane was. En niet alleen ik, ook twee flesjes drinken kwamen zonder moeite door de douane... dat zet je toch aan het denken over de veiligheid daar. Hoewel we maar iets te laat in het vliegtuig zaten, steeg het vliegtuig met 2 uur vertraging op. Ik heb geen idee wat daarvoor de reden was, maar dat zou goed kunnen komen doordat ik ondertussen nog even lekker geslapen heb. Toen ik wakker was, heb ik een paar films gekeken en voordat ik het wist was ik alweer in Istanbul. De 7 uur die ik daar zou moeten wachten, was door de vertraging iets minder geworden dus dat kwam eigenlijk wel goed uit. Vanaf Istanbul was het nog 3 uur naar Rotterdam, waar ik uiteindelijk mooi op tijd om kwart over 9 aankwam. Daar stonden pap, mam en Anouk me op te wachten. Wat was ik blij ze weer te zien! Anouk had ik zelfs bijna 3 maanden niet gezien! Op de terugweg in de auto kon ik alleen maar genieten van alle kleine dingetjes: geen gaten in de weg, verkeersborden, veel mzungu's en lekker eten dat ze voor me hadden meegenomen (kaas, druiven en M&M's). Heerlijk! Eenmaal thuis leek het huis echt enorm en mijn bed voelde zo ontzettend zacht en lekker aan dat ik heel snel in slaap viel.

Ik ben ondertussen bijna twee dagen terug en nog volop aan het genieten van hoe mooi en goed geregeld alles in Nederland is. Ik hoop dat in de toekomst net zo te kunnen blijven waarderen. Mijn tijd in Kenia zal ik nooit vergeten. Het was heel bijzonder en indrukwekkend, met als hoogtepunt de fantastische safari! Als ik de foto's zie vind ik het moeilijk te geloven dat dat allemaal echt was. In de afgelopen weken heb ik ontzettend veel gelachen en leuke dingen gedaan, maar ook veel problemen gezien. Soms was het moeilijk omdat je veel mensen wilt helpen, maar dat nou eenmaal niet altijd kan. Andere keren was het juist heel mooi om te zien wat een klein beetje hulp voor impact kan hebben! Ik wil dan ook iedereen die hierbij heeft bijgedragen door geld of spullen te geven ontzettend bedanken. Ik heb veel kinderen blij kunnen maken en zonder jullie hulp had ik dat nooit kunnen doen!​ Assante Sana!