Dierenles, nieuwe kleren en chapati

Woensdag 27 juli
Om 3 uur snachts heb ik afscheid genomen van Romy, waarna ik snel weer mijn bed ingedoken ben! Nadat ik later voor de tweede keer wakker werd, heb ik met Richard oude kleren van Shade naar Kiandatu slums gebracht. We hadden een motorbike volgepakt met zakken kleren en gingen zelf op een andere. Daar aangekomen kwamen er steeds meer mensen op ons afrennen. En zodra de kleren op waren, was ik zoals gewoonlijk weer het middelpunt van aandacht. Dit keer was de aandacht alleen afkomstig van dronken mannen... Ik merkte nu echt hoe groot het drank en drugsgebruik in de sloppenwijken is. Een enorm groot deel van de mensen is gewoon altijd onder invloed en overlijdt ook aan de gevolgen hiervan. Ondanks alles waren ook deze mensen wel ontzettend aardig, zoals alle Kenianen!

Toch was ik wel blij om snel weer op de motorbike te stappen en naar Umoja te gaan. Daar aangekomen werd ik van harte welkom geheten door de leraressen en kinderen. Gezien ik de vorige keer meteen voor de klas gezet werd, had ik me nu wat beter voorbereid. Ik heb in beide klassen een les over dieren gegeven en had daarvoor twee dierenpuzzels en een dierensleutelhanger voor ieder kind meegenomen. Het viel me meteen op dat de kinderen het puzzelen erg moeilijk vonden en het idee erachter niet snapten. Pas toen ik dat zag, bedacht ik me dat de meesten waarschijnlijk nog nooit een puzzel gezien hadden. Erg goed dus voor hun ontwikkeling. En het was mooi om te zien dat het na even oefenen al veel beter ging. Wat wel ernstig was, was dat de lerares zelf ook niet fatsoenlijk de puzzeltjes van maximaal 10 stukjes kon maken...

Ik heb de dierenles afgesloten door elk kind een dierenknuffeltje cadeau te geven. Wauw, wat heb ik genoten van die gezichtjes! De koeienknuffeltjes waren alleen een groot raadsel, want welk dier heeft nu van die gekke zwarte en witte vlekken? De koeien die ze hier hebben in ieder geval niet!

Rond 12 uur was het tijd om te eten. Het is wel te zien dat deze kinderen thuis vaak niet genoeg te eten krijgen: alles gaat op. Na het eten was het tijd om buiten te spelen. Er liggen vooral veel banden waar de kinderen dan achteraan rennen. Maar dat was natuurlijk ineens niet meer zo interessant aangezien er een mzungu was! De pauze kwam er dus op neer dat ik elke stap die ik zette gevolgd werd door 30 kinderen, wat het nogal moeilijk maakte om überhaupt een stap te zetten ;) Ondanks dat hun Engels nog wel heel basic is, was het gelukkig wel goed te doen om een beetje met ze communiceren. Ook heb ik nog een tijdje met de leraressen gepraat, die heel graag meer over Nederland wilden weten.

Na de pauze was het tijd voor de kinderen om uit te rusten. Dit houdt in dat de kinderen allemaal gaan zitten, hun hoofd op tafel leggen en dan gaan slapen. Niet de meest comfortabele houding dus!

Terwijl de kinderen hun rustuurtje hadden, heeft Waithaka me wat van de omgeving laten zien. Waithaka is degene die Umoja heeft opgericht. We liepen naar een rivier waar overal aapjes rondslingerden, zo leuk! Hij liet me ook de steengroeves zien. Ongelofelijk wat een zwaar werk die mensen elke dag weer doen!

Tijdens het lopen vertelde Waithaka me ook zijn verhaal: lange tijd heeft hij op straat geleefd en zoals hij het zelf zegt 'slechte' dingen gedaan. Naast misbruik van alcohol en drugs, kwam hij aan geld door te stelen en door mensen met een pistool te bedreigen. Op een gegeven moment heeft Waithaka zijn hele leven omgegooid, zijn school afgemaakt en al voordat hij zijn basisschool had afgerond (ergens rond 25 jaar oud) heeft hij Umoja opgericht. Naast Umoja doet hij als sociaal werker nog allerlei dingen om zijn omgeving te verbeteren. Op dit moment is hij door anderen gekozen om campagne te lopen voor een plek in de regering van Kenia. Ik kom dan ook overal posters en stickers met zijn foto tegen! Toen ik vroeg wat er van hem was geworden als hij niet veranderd was, antwoordde hij simpelweg dat al zijn vrienden van toen nu dood zijn, dus dat met hem vast hetzelfde was gebeurd. Ongelofelijk wat een verhaal! Hij is voor vele mensen hier dan ook een enorme inspiratie.

Vlak voor 2 uur kwamen we terug bij Umoja. De kinderen werden wakker gemaakt en maakten zich klaar om naar huis te gaan. Het leek me wel leuk om de ouders te ontmoeten, maar dat was natuurlijk een domme gedachte. De kinderen mogen dan pas 4/5 jaar oud zijn, ze lopen elke dag vele kilometers alleen naar school en weer naar huis. En ook ik vertrok weer naar Shade, achterop de motorbike van Naftali. Het is ook niet eerlijk.

Ik was mooi optijd terug om nog even te helpen met koken en om daarna met de kinderen te spelen.

Donderdag 28 juli
Het was de hoogste tijd om eens te kijken waar de kinderen van Shade naar school gaan. Samen met Richard ben ik daar heengelopen, wat ongeveer 30 minuten duurde. Op de school aangekomen kregen we een rondleiding. De hoofdlerares leidde me de klassen in waarbij de kinderen steeds snel gingen staan en vervolgens de lerares in koor antwoordden. Ook ik moest steeds even wat zeggen want de kinderen wilden wel heel graag een mzungu horen praten. Dit was toch wel een tikkeltje gênant. In bijna elke klas zat wel iemand van Shade enthousiast naar me te zwaaien. Het bleek wel vrij lastig de bekende hoofden te vinden tussen de 70 (!) kinderen in een klas. Toen ze weer thuis kwamen werd me dan ook verweten dat ik een paar van de kinderen niet had gezien terwijl ik wel in hun klas was geweest.

Op de terugweg naar Shade hebben we Namrata Shah nog bezocht. Dat is een ander childrens home hier vlakbij. De mensen daar waren heel aardig en doneerden een enorme hoeveelheid boter aan Shade. Zo blijkt maar weer dat het onderhouden van goede contacten heel belangrijk is. Weer terug in Shade heb ik het speelgoed een beetje proberen te organiseren. Maar dat vraagt een andere dag nog wat meer werk. In Shade heb ik daarna twister gepakt waar de kinderen zich urenlang mee vermaakt hebben.

Vrijdag 29 juli
'S ochtends vertrok ik mooi optijd naar Oasis om daar een dagje mee te lopen. Ik heb eerst een tijd met de jongens gevoetbald. Tijdens de pauze heb ik bananen uitgedeeld. Ik had er onderweg 37 gekocht voor €1.50. Ondanks dat bananen hier dus spotgoedkoop zijn, hadden sommige jongens nog nooit een banaan gegeten. Dat was genieten dus. Zo mooi dat je door zoiets simpels als het uitdelen van bananen van iedereen 'thank you' en 'may god bless you' te horen krijgt. Na de pauze had ik het voetballen wel gezien en heb ik met wat jongens toegekeken en gepraat. Het zijn bijna allemaal jongens die van school gestuurd zijn omdat ze het niet konden betalen. Dit gaat maar om 20 euro. Ze willen allemaal ontzettend graag naar school dus ik hoop aan het eind van mijn tijd hier een paar jongens de kans te geven weer naar school te gaan.

Rond 12 uur was het tijd voor de jongens om naar de 'office' te gaan. Ze leren daar over life skills, gaan tekenen of als het echt feest is, zoals het was, kijken ze een film. Ook krijgen ze daar nog een lunch. Aangezien het hokje ontzettend klein was, ben ik al snel weer weggegaan. Met de matatu ben ik terug naar Shade gegaan. Een luxe matatu dit keer, met kussentjes op het plafond zodat het geen pijn doet als je je hoofd stoot. Vanwege alle gaten en drempels in de weg gebeurt dat namelijk toch regelmatig.

Nadat de kinderen in Shade al hun klusjes gedaan hadden, heb ik 2 dvd's gepakt. Wow wat een enthousiasme leverde dat op, want het was lang geleden dat ze er een gezien hadden. Hoewel er vrij veel dvd hoesjes zijn, zijn er nauwelijks dvd's te vinden. Eerst was het tijd voor high school musical, waarbij de liedjes ervoor zorgden dat iedereen stond te dansen. En dat kunnen ze goed! Iedereen zat vol aandacht te kijken en ik vond het stiekem ook heel leuk om weer eens te zien :)

Helaas moest ik het eind net missen want ik werd door Naftali opgehaald om naar eens school verderop te gaan waar karatelessen werden gegeven. Dit wordt ook door een Nederlander ondersteund. Er was 1 kleine lamp om de grote ruimte te verlichten, geen matten en de kinderen droegen ook geen sportkleren. Maar het enthousiasme van de kinderen maakte dat helemaal goed.

Zaterdag 30 juli
Een vrije dag voor bijna alle kinderen. Sommigen moesten alleen sochtends nog naar school. Een mooie dag dus om eens wat leuke dingen te doen. S'ochtends heb ik eerst allerlei tekenspullen bij elkaar gezocht en aangevuld met wat dingen die ik zelf had meegenomen. De kinderen hebben zich hier de hele ochtend mee vermaakt. Ondertussen waren er ook steeds een aantal druk bezig met het maken van chapati, een soort pannenkoeken. Met Keniaanse muziek aan en ondertussen lekker kletsend vond ik wel leuk om te maken. En het resultaat was het vele werk zeker waard! Ik heb ' s avonds echt genoten van mijn eten en dat komt hier niet vaak voor...

'S middags heb ik alle kleren en schoenen die ik mee had tevoorschijn gehaald. Wat was het ontzettend veel! Ik wil dan ook iedereen bedanken die me spullen heeft meegegeven! Ieder kind heeft in ieder geval iets nieuws en sommige gelukkigen hebben zelfs meerdere nieuwe outfits. Ik ben vooral blij om te zien dat een aantal kinderen nu eindelijk goede schoenen heeft. Zo had Ruben alleen een paar schoenen met enorme gaten en loopt hij nu trots rond op zijn nieuwe all stars.

Na het uitdelen van de kleren ben ik met de kinderen naar een speelveldje achter het huis gegaan. Er stond vrij veel wind dus de vlieger werd uitgeprobeerd. Erg leuk om te zien hoe ze met zijn allen achter de vlieger aanrenden. Toen iedereen moe was hebben we nog even lekker op het veldje gelegen. Eenmaal terug in Shade werd de tweede film, Flipper, aangezet, wat ook een groot succes was. Na Flipper was het weer tijd voor high school musical, ik ben benieuwd hoe vaak ik die film de komende tijd nog ga zien...

In Shade komt ook af en toe een sociaal werker langs om met de kinderen te praten. Aangezien ik psychologie studeer leek het haar een goed plan dat ik ook eens met de oudere meisjes zou gaan praten. Ik heb 's avonds het eerste gesprekje gevoerd. Ik wilde het vooral over de toekomst hebben; over hun dromen en plannen. Maar we hebben het ook over het verleden gehad. Ik had het echt moeilijk om mijn tranen binnen te houden toen ze haar verhaal vertelde. Wat een respect heb ik voor haar! Gelukkig was het gesprek voor ons beiden denk ik goed. Na afloop ben ik snel stilletjes mijn bed ingekropen.

Het is ondertussen alweer zondag, maar dit was zo'n vermoeiende dag dat ik daar een andere keer over vertel!