Ellende en blijdschap

13 augustus 2016 - Thika, Kenia

Dinsdag 9 augustus
Op dinsdag is het marktdag en aangezien ik dat vorige week zo leuk vond, ging ik weer met de huismoeders mee. We waren met een grote groep want ook Karen, Bertus, Irma en John (terug van secondary school) waren mee. Wat een gezellige boel was het weer op de markt. Al die kleuren maken het een mooi plaatje om te zien! Het blijft ook erg grappig om te zien hoe ze hun eten uitkiezen, daar komt namelijk veel bij kijken: ze kloppen, slaan, voelen en ruiken overal aan.

Toen we alle inkopen hadden gedaan, gingen we naar het bluepost hotel. We namen John ook mee. Het bluepost hotel is een prachtig hotel en park, dus ik heb even genoten van de mooie omgeving. We hebben eerst even rondgekeken bij de souvenir winkeltjes en vervolgens zijn we lekker gaan lunchen. Voor John een rare situatie, want alles moet voor hem ontzettend luxe geweest zijn. Het was wel grappig om hem daar te zien.

Rond 3 uur kwamen we met de matatu weer terug in de werkelijkheid van Shade. Veel kinderen waren al terug uit school. In de laatste week voor de vakantie nemen ze de schooltijden blijkbaar niet zo nauw.

Woensdag 10 augustus
Een dagje naar Umoja, altijd leuk! Weer lekker met de kinderen gespeeld. Tussendoor nog met Waithaka naar een meisje toegeweest waarvan hij de mentor is. Ze was ziek thuis vanwege hoofdpijn en na haar verhaal te horen verbaasd me dat niks. Ze is nu 15 jaar en in december klaar met de basisschool. Daarbij ontstaat een groot probleem want er is geen geld voor de middelbare school. Ik vind het ook erg veel, zo'n 400/500 euro om te beginnen! Daarna per jaar ongeveer 150/200 euro. Dit is wel inclusief maaltijden en verblijf (geloof ik) maar voor veel mensen hier onbetaalbaar. Ik vroeg haar hoe haar dag eruitziet. Ze is eigenlijk erg eenzaam want ze leeft alleen met haar moeder en wil zich niet inlaten met andere kinderen in de sloppenwijk, want dan komt ze in de problemen. Volgens Waithaka is ze dan binnen de kortste keren zwanger, zo gaat dat nu eenmaal... Ik wil dit meisje heel graag helpen, maar het blijft moeilijk om te bepalen waar je hulp het hardst nodig is. Nog even over nadenken dus. Ik wil haar in ieder geval een schooltas met schoolspullen geven die ik nog bij me had om haar te stimuleren haar droom niet op te geven.

Weer teruggekomen in Shade waren de kinderen al weer vroeg thuis. Als lunch heb ik op straat lekkere chapati's gekocht. Mmm! Daarna tot het eten lekker met de kinderen gespeeld en 's avonds de meisjes weer voorgelezen tot ze allemaal sliepen.

Donderdag 11 augustus
'S ochtends ging ik samen met Karen, Irma en Bertus op tijd op weg naar Oasis. We hebben daar een tijdje gekeken en ik heb ze een nieuwe bal gegeven waar ze erg blij mee waren. Daarna kregen we een rondleiding door de slums. We moesten wel een tijdje wachten op extra begeleiding want met 4 mzungu's en 1 Keniaan schijnt het niet veilig te zijn. Het valt me op dat elke sloppenwijk anders is. In vergelijking met Mathare waren de straten in Kiandutu erg breed maar de sfeer die er hing was veel slechter. Zo moesten we in een bepaald deel van Kiandutu onze mobieltjes en camera's goed opbergen omdat die daar niet veilig zouden zijn.

Na toch wel een flinke wandeling kwamen we bij de office van Oasis uit en hebben we afscheid genomen. Vervolgens zijn we met de matatu naar de stad geweest om daar nog even boodschappen te doen en te pinnen. Daarna weer op naar 'huis', want 'home sweet home' zoals Rose dat altijd zegt.

Vrijdag 12 augustus
De laatste schooldag, voor zowel de kinderen van Shade als de kinderen van Umoja. Daarom voor de laatste keer op naar Umoja! Ik was er al vroeg en werd warm onthaalt door de kinderen die in koor 'Lieke Lieke Lieke' riepen. Heerlijk, wat ga ik die kindjes missen. Vooral Valentine, een van de kindjes waar ik helemaal verliefd op ben geworden. Een prachtig meisje die veel meer verdiend dan wat ze nu heeft. Als het had gekund zou ik haar zonder twijfel meenemen naar Nederland. Maar aangezien dat niet mogelijk is wil ik haar situatie hier verbeteren. De moeder van Valentine is naar school gekomen om mij te ontmoeten en later ga ik met haar, Waithaka en nog 2 social workers mee naar haar 'huis'. Onderweg spreek ik over de situatie. De moeder van Valentine is 24 jaar oud en heeft naast Valentine (5 jaar) nog een jonger dochtertje Jacklinn. De vader is, zoals hier gewoon is, niet in beeld. Op jonge leeftijd kreeg de moeder meningitis waardoor ze nu mentale problemen heeft, ookal kan niemand me vertellen wat er nou precies mis is. Ze is ook nooit naar school geweest en kan dus niet lezen of schrijven. Moeder en dochtertjes wonen in het slechtste deel van een sloppenwijk in een hokje van ongeveer 2 bij 2 meter. Op de grond in de modder ligt het avondeten al klaar: een halve pompoen vol met vliegen... Op school had Valentine al medicijnen gekregen omdat haar voeten en handen waren aangetast door kleine beestjes die in de modder leven en tenen en handen 'opeten'. Ik wist dus dat de situatie slecht was, maar ben toch nog flink geschrokken van wat ik aantrof.

Vrij veel heftige indrukken dus de laatste dagen. Dat neemt zelfs na bijna 4 weken nog niet af. Ik wil het allemaal erg graag zien, maar dat neemt niet weg dat het vaak allemaal zo oneerlijk voelt. Ook moet er zoveel gebeuren en kan je gewoon niet zoveel doen als je zou willen. Het is dan ook vaak fijn om weer terug in Shade te zijn, waar ik me helemaal op mijn plek voel. De kinderen hadden vrijdag mijn mobiel in handen gekregen en zonder dat ik het wist een heel lief filmpje voor me opgenomen. Zulke dingen maken het dan allemaal weer meer dan goed!

Foto’s