Nairobi, Mathare en (onverwacht) bezoek

Vrijdag 5 augustus
Na al een hele dag zonder elektriciteit meegemaakt te hebben, was het vandaag tijd voor een dag zonder water. Er is dan ook heel wat afgelopen om water te halen bij de dichtstbijzijnde school. Het was hoog tijd om mijn kleren te wassen dus dat heb ik s'ochtends toch maar gedaan. Na met veel moeite ongeveer de helft van mijn kleren zelf te hebben schoongemaakt kwam Carol (een ouder meisje die al vakantie heeft) me gelukkig helpen. Nu is in ieder geval de helft van mijn kleren schoon ;)

Na het wassen ben ik van 10 tot 1 naar Umoja geweest. Daar heb ik lekker met de kinderen getekend en daarmee het lokaal versierd. Het was weer erg leuk bij Umoja, maar ik ben toch optijd weggegaan om de vrijwilligerskamer in Shade schoon te maken. Zaterdag komen er namelijk drie nieuwe vrijwilligers. Het schoonmaken was hard nodig, want overal lagen muizenkeutels... Aan het eind van de middag kwamen er nog een Nederlander en een Keniaan naar Shade die hier in de omgeving een karate project (stichting Fursa) hebben opgericht. Zij nodigden me uit om zondag mee te gaan naar Nairobi. Het plan is om daar een grote sloppenwijk te bezoeken. Ik ben benieuwd!

'S avonds ging iedereen vroeg naar bed omdat het weekend was en er dus geen huiswerk gedaan hoefde te worden. Grappig dat het weekend in Nederland juist betekend dat kinderen lang mogen opblijven. Ik heb de jongere kinderen natuurlijk wel weer voorgelezen, dat ritueel houd ik er in! Vervolgens ben ik ook lekker gaan slapen, voor de laatste keer in een privé kamer.

Zaterdag 6 augustus
Hoewel er vandaag één kraantje was waar water uitkwam, was er geen elektriciteit. Het is toch wel erg raar als dingen die zo vanzelfsprekend zijn ineens wegvallen. Zaterdag is het altijd een relaxed dagje in Shade. Er wordt de hele dag gekookt en schoongemaakt, maar er is ook genoeg vrije tijd voor de kinderen. 'S ochtends heb ik een doos met loombandjes tevoorschijn gehaald en hebben de kinderen weer veel armbandjes gemaakt. Ik had ze ook gevraagd om een aantal armbandjes voor de kinderen van Umoja te maken. Het leek me goed om ze duidelijk te maken hoe belangrijk het is om te delen, aangezien zij altijd degenen zijn die iets krijgen. Gelukkig deden ze dit met veel plezier! Terwijl de kinderen druk bezig waren, heb ik met 2 oudere meiden en Elizabeth 101 chapati's gemaakt. Ik verbaasde me er opnieuw over hoeveel werk het is.

Ik heb ook alle boeken die ik mee had genomen aan de kinderen gegeven. Er werden er direct een paar gelezen! 'S middags mocht er tv worden gekeken. Dat hoefde niet twee keer gezegd te worden. De kinderen hebben er de hele week naar uitgekeken om de dvd van Highschool musical weer te kijken. Ze waren de liedjes dan ook al de hele ochtend aan het zingen.

Stiekem vond ik het wel jammer dat ik weer het eind moest missen omdat ik met Naftali meeging om nieuwe vrijwilligers op te halen van het vliegveld. Deze 'nieuwe vrijwilligers' zijn Karen (zij was vorig jaar 3 maanden in Shade) en haar ouders Bertus en Irma. Ondanks vrij veel drukte op de weg verliep dat gelukkig allemaal soepel.

We kwamen pas om half 10 terug in Shade. Gelukkig was er chapati voor me bewaard en had ik niet voor niks zo hard gewerkt s'ochtends! Genieten!

Zondag 7 augustus
Zoals afgesproken ben ik met Johan, Erik (van stichting Fursa) en een aantal vrienden van hen een dagje naar Nairobi geweest! Om 9 uur werd ik door Erik opgehaald en om 10 uur ontmoetten we de anderen in hun hotel in Nairobi. We hebben toen een beetje in de stad rondgekeken. Het viel meteen op dat Nairobi al een stuk westerser en meer ontwikkeld is dan Thika. Zo zijn de gebouwen groter en moderner. Ook zijn de mensen duidelijk meer gewend aan mzungu's. Toch is ook in Nairobi veel armoede. In het park waar we liepen waren vrij veel jonge kinderen lijm aan het snuiven uit plastic flesjes. Verschrikkelijk!

Voordat we teruggingen naar het hotel hebben we nog een tijdje op een souvenirs marktje rondgelopen. Ze verkochten erg mooie spullen maar waren wel erg opdringerig. Zo liepen ze constant achter me aan. Ik heb wat souvenirs gekocht waar eerst 6000 shilling (60 euro) voor gevraagd werd en wat ik uiteindelijk voor 800 shilling (8 euro) gekocht heb!

Na de verkopers op de markt te zijn ontvlucht gingen we terug naar het hotel. Daar wachtte Erik ons op. Hij had namelijk ondertussen een grotere auto geregeld zodat hij de anderen de volgende dag naar het vliegveld kon brengen. Erg handig want zo konden we ook met zijn allen naar Mathare. Dit is een enorme sloppenwijk waar bijna 1 miljoen mensen wonen. Dat is al bijna niet voor te stellen, maar als je je bedenkt dat ook Kiberu (grootste sloppenwijk in Afrika) zich in Nairobi bevind, begint het me helemaal te duizelen. Voordat we de sloppenwijk in gingen, werden we in een bibliotheekje ontvangen door een bekende van Johan. Er was daar door wat kinderen een heel dansoptreden voor ons ingestudeerd en we werden zelf ook nog even aan het werk gezet. Erg leuk om te zien en wat kan ik jaloers worden op dat Keniaanse danstalent!

Na het optreden gingen we de eerste helft van een lokale voetbalwedstrijd kijken en daarna kregen we een rondleiding door de sloppenwijk. Het schijnt daar niet zo veilig te zijn, maar gelukkig waren er drie Kenianen mee. Ook voelde ik me totaal niet onveilig! Ik vond het erg bijzonder om Mathare te zien. De 'straten' zijn ontzettend smal en lopen kriskras door elkaar. Een doolhof is er niks bij! Overal werd de weg versperd door wasgoed dat te drogen hing of het wat minder fris ruikende riool. Omdat de huisjes ontzettend klein zijn (zo'n 2x2 m) leven de mensen veel buiten hun huis. Dit zorgt voor veel drukte en gezelligheid op straat. In plaats van dat ik verdrietig werd van het zien van zo'n grote sloppenwijk maakten al die lachende mensen me juist vrolijk. Ik geloof zeker dat er enorme problemen spelen. Zo is er veel criminaliteit en zorgt een kleine regenbui ervoor dat alle huisjes vol stromen met water. Toch vond ik het opvallend hoeveel lachende gezichten je ziet. Daar kunnen we in Nederland nog een hoop van leren!

Na het bezoek aan Mathare zijn we teruggereden naar het centrum, waar we nog uiteten geweest zijn. Het voelde ontzettend goed om even uit de omgeving van Shade weg te zijn en me gewoon even in wat meer luxe te wanen. En na 3 weken vegetarisch eten was de kip met patat ook meer dan welkom :)

Om 9 uur nam ik afscheid van iedereen en bracht Erik me terug naar Shade. Een geslaagde dag met weer veel nieuwe indrukken!

Maandag 8 augustus
Ondanks een lange dag op zondag, stond ik om half 6 op om met de kinderen van Shade mee naar school te lopen. Wel grappig om te merken dat sommige kinderen erg trots zijn dat ze die mzungu kennen, terwijl anderen minder blij lijken met die extra aandacht.

Weer terug in Shade vertrokken Karen, Bertus, Irma en ik naar Mugio-ini. Dit is een schooltje voor autistische kinderen. Het was leuk om te zien, maar ook wel schokkend. Er is ontzettend weinig kennis over autisme. Ik sprak met een leidster die van mening was dat het een vloek was en het maar bijzonder vond om te horen dat het gewoon een aangeboren afwijking is. Na dit verteld te hebben vroeg ze mij om nog meer tips, ik wist niet wat me overkwam. Volgens haar werden de kinderen te druk van het eten van granen en sinaasappels... van dat idee heb ik haar maar even afgeholpen! Ook de ruimte is erg ongeschikt. Er is ontzettend veel lawaai en geeft dus veel te veel prikkels. Hoe kun je deze kinderen nou goed helpen zonder enige kennis van autisme?

Na het bezoek aan Mugio-ini heb ik in Thika town nog voetballen gekocht en daarna ben ik weer met de matatu terug gegaan.

Even later kreeg Shade bezoek: zo'n 30 jongens van een rode kruis groep binnen een school die wilden helpen... een bijzondere verrassing. Ik moest erg lachen om het voorstel ritueel. Iedereen moet daarbij om de beurt opstaan om even iets te zeggen. Dat is steeds zoiets als: "Goodafternoon I am John. I thank God for giving me the oportunity to be here". Ze probeerden hier een leuke variatie op te vinden maar het sloeg eigenlijk nergens op want de namen onthoud je niet en er was niet echt inhoud in de boodschap. Na dit hele proces gingen ze dan wel aan het werk. De tuin is flink opgeknapt! Ik heb ook geholpen maar ben na drie liefdesverklaringen toch maar maar binnen gevlucht. Toen het tijd werd voor vertrek was het nog (45 minuten!) tijd voor gebeden en bedank woorden. De mensen zijn hier wel erg gelovig allemaal en dat is voor mij soms best lastig omdat ik het gewoon niet snap. Ik denk dat ik het maar gewoon langs me heen moet laten gaan.

Na het vertrek van de jongens heb ik verder nog een rustig avondje in Shade gehad. Weer lekker voorgelezen tot iedereen sliep en nog een klein beetje van de Olympische spelen gezien! Dat vind ik wel jammer om hier te moeten missen.