De reis en eerste indrukken

Ik ben intussen alweer een paar dagen bij Shade. De reis ging helemaal goed. 7 uur wachten op het vliegveld in Istanbul was wel erg lang, maar gelukkig raakte ik met wat mensen aan de praat en was het leuk om meer over hun verre bestemmingen te horen. Toen ik er bijna was werd het nog wel even spannend gemaakt. Op het moment dat we in Nairobi al bijna aan de grond stonden, ging het vliegtuig ineens weer stijl omhoog. Het bleek dat de communicatie met de toren was weggevallen... Toch wel een opluchting om dan een halfuurtje later echt op Keniaanse bodem te staan.

Op het vliegveld stond Naftali al op me te wachten. De rit naar Shade duurde ongeveer 1uur en ookal was het donker, er was van alles te zien onderweg. Het meest opvallende vond ik dat er op elke weg enorme verkeersdrempels zijn. Veel hoger dan in Nederland. Hierdoor moet je op grote wegen steeds van 80 km/h naar 10 km/h gaan. Hoe dichter we in de buurt van Shade kwamen, hoe smaller de wegen en hoe groter de gaten in de weg.

Toen ik om 5 uur dan eindelijk in Shade aankwam werd ik heel lief en enthousiast ontvangen door huismoeder Rose. Ook de kinderen waren al wakker. Wat ontzettend vroeg! Ze waren aan het studeren en ontbijten. Ik kreeg ook thee en brood aangeboden, wat me toch behoorlijk normaal klonk. Maar daar vergiste ik me in... Thee met heel veel melk en suiker en brood met alleen een beetje boter. Ik besefte me meteen dat dat even wennen gaat worden de komende tijd.

Nadat ik om 6 uur samen met Romy de kinderen uitgezwaaid heb voor school, heb ik eindelijk een paar uurtjes kunnen slapen. Dat was dan ook hard nodig!

Toen ik wakker werd was het nog lastig te beseffen dat ik echt in Kenia ben en hier nog meer dan 5 weken zal zijn. Toen ik beneden kwam was ook huismoeder Ann er. Ook al zo ontzettend vrolijk en gezellig! Met Romy klikt het ook erg goed. Ze heeft me veel verteld en ik kon meteen met haar en manager Richard mee naar Joytown. Dit is een school en opvang voor gehandicapte kinderen. We gingen hier met de matatu heen. Dit is een 14-persoons busje dat pas wegrijdt als er tenminste 20 in zitten. Oftewel, weer een nieuwe Keniaanse ervaring.

In Joytown aangekomen werden we rondgeleid en hebben we zelfs met de hoofdleraar gesproken. Hij vertelde over hoe belangrijk het is dat mensen in Kenia bewust worden van het bestaan van gehandicapten en het besef dat mensen die fysiek gehandicapt zijn niet automatisch een geestelijke handicap hebben. Zo moet het verdrukken en afwijzen van gehandicapten worden voorkomen. Overal was te zien dat Nederland duidelijk een stuk verder is in de zorg voor gehandicapten. Zo hadden de kinderen weinig begeleiding, weinig spullen en vieze kleren. Maar door het verspreiden van die boodschap denk ik dat ze hier in Kenia ook veel kunnen verbeteren. Dinsdag ga ik weer naar Joytown. Ik zal dan meekijken bij therapieën die gratis gegeven worden voor de kinderen van Joytown maar ook van buitenaf.Ik ben ontzettend benieuwd!

Terug in Shade heb ik de kinderen met hun klusjes geholpen en daarna een tijdje met ze gespeeld. Ze zijn allemaal heel open en lijken heel blij te zijn dat ik er ben. Gelukkig maar! De namen gaan wel lastig worden, wat lijken ze allemaal op elkaar! Rond 7 uur gingen we avondeten: rijst met bonen. Zoals ik al zei, het eten wordt nog even wennen...

Al rond 9 uur is het helemaal stil in Shade. Een heel ander ritme dan ik gewend ben, maar ik had er geen probleem mee om zo vroeg te gaan slapen want ik was nog erg moe.

De volgende ochtend werden Romy en ik om 10uur door Charles opgehaald met de motor. Dit is het 'luxe' vervoer hier en het was dan ook erg leuk! We werder afgezet bij het Umoja project. Dit is een schooltje waar kleine kinderen les en eten krijgen zonder dat de ouders schoolgeld betalen. Erg belangrijk want als ze dit niet doen, kunnen ze niet verder naar de basisschool en, belangrijker nog, krijgen ze vaak geen eten. Zodra ik binnenkwam kreeg ik direct het krijtje in mn handen om maar les te gaan geven... Ik heb dat nog even afgeslagen maar daar verder wel kunnen helpen. Wat een lieve kindjes allema, ook een plek om snel weer terug te komen!

We hadden nu helaas weinig tijd, want we gingen meteen door naar het volgende project, namelijk Oasis. Dit is een opvang voor straatjongens. We hebben eerst een tijdje voetbal gespeeld en daarna zijn we naar hun 'office' gegaan, wat niet meer voorstelde dan een tafel in een hokje van wat golfplaten. Het is dan ook gelegen in een van de sloppenwijken, wat wel indruk op me maakte. De huisjes zijn gewoon ontzettend klein en het afval ligt overal. Wat ik ook heel bijzonder vond, is dat Oasis geleid wordt door een vrijwilliger die dat al 7 jaar lang doet, zonder dat hij nu inkomsten heeft. Op de vraag waarom hij dit doet, antwoordde hij dat hij zelf op straat geleeft heeft en het daarom voor deze jongens beter wil maken. Bijzonder hoor! Ook hier wil ik zeker wat tijd gaan besteden in de komende weken... ik krijg het nog druk geloof ik.

Nadat we even langs Shade gingen, vertrokken we samen met Rose met de matatu naar de stad. Daar heb ik een telefoonkaart gekocht en geld gepind. Vervolgens zijn we naar de supermarkt geweest om eten te kopen voor ons tripje naar 14 falls op zaterdag. Met veel tassen vol eten hebben we uiteindelijk maar de tuctuc terug genomen. Het blijft vreemd dat de prijs die je daarvoor betaald ongeveer het dagloon van Rose is (€2.50). Het dringt nog eens extra door hoe oneerlijk het allemaal verdeeld is in de wereld.

In Shade stond er ugali op het menu, een soort dikke en harde homp maismeel. Ik verbaas me erover hoeveel de kinderen eten. Ik nam een halve portie waarvan ik alles wat overbleef nog aan de kleinsten kwijt kon. Ze lijken er echt op ingesteld te zijn dat alles wat je te eten krijgt maar mooi meegenomen is. Na het eten heb ik voorgelezen aan de kleine meisjes hier. Maar toen ik halverwege het boekje was, zag ik ineens dat ze alle 6 in slaap waren gevallen. Ze hebben ook veel te doen op een dag dus ik snap goed dat ze moe zijn. Misschien volgende keer maar een heel kort verhaaltje ;)

Intussen hoor ik de muisjes al weer rondsnuffelen en piepen op mn kamer... hoog tijd om zelf ool te gaan slapen. De volgende keer vertel ik over ons leuke dagtripje van vandaag!