Voetbalwedstrijd, markt en spaghetti

Zondag 31 juli
Er stond een bijzondere dag op de planning. De jongens van Oasis waren uitgenodigd voor een voetbalwedstrijd in de omgeving van Juja, wat ongeveer een uur rijden was. Het probleem was alleen dat ze het vervoer niet konden betalen, dus daar heb ik voor gezorgd. Samen met drie jongens van Shade ben ik om 2 uur met de motorbike vertrokken naar het speelveld van Oasis. De rit er naartoe was voor de jongens al een hele ervaring. Maar niet zo'n ervaring als de reis naar Juja daarvandaan voor mij was. De coach had een matatu gehuurd die ons naar de wedstrijd zou brengen. Maar toen ik op de verzamelplek aankwam schrok ik wel even. In plaats van de verwachte 20, stonden er 37 jongens en (een paar) meisjes klaar om te vertrekken... Maar volgens de coach zou het allemaal wel lukken. En inderdaad, het blijkt mogelijk om met 37 personen in een 14 persoons busje te zitten. Toen de muziek ook nog keihard aanging en iedereen begon mee te zingen werd het helemaal een bijzondere reis. Maar de stemming zat er meteen goed in!

Eenmaal daar aangekomen werd snel begonnen met de warming-up. Ik heb ondertussen met een van de meisjes in de buurt nog wat extra bananen gekocht, zodat er na afloop genoeg was voor iedereen.

Het werd een leuke wedstrijd, waarbij iedereen de kans kreeg even te spelen. Ik moet wel bekennen dat ik geen idee heb wat de uitslag was... Na afloop van de wedstrijd waren er nog wat praatjes om elkaar te bedanken. Daarna heb ik wat brood met boter (dat is een lekkernij hier...) en de bananen uitgedeeld. Maar goed ook want het was behoorlijk laat geworden en na het voetballen had iedereen trek! Toen konden we beginnen aan de terugreis. Dat was weer lekker vol en gezellig! We waren pas rond half 9 terug in Shade. Oftewel, een lange maar geslaagde dag.

Maandag 1 augustus
Ik maak er hier in huis dan wel grapjes over, maar de 'Keniaanse tijd', zoals ik het noem, is wel erg irritant. Wachten, wachten en wachten. Ik zou om 8 uur met Richard naar Joytown gaan. Maar toen hij om kwart over 8 aankwam, bedacht hij dat hij eerst nog wat anders moest doen en dat dat maximaal een halfuurtje zou duren. Uiteindelijk vertrokken we om half 12.

In Joytown wilde ik graag met een van de klassen met fysiek beperkte kinderen loomarmbandjes gaan maken. Maar zoals wel vaker was de Keniaanse communicatie niet erg helder en waren ze er vanuit gegaan dat ik dat zou doen in een klas met meervoudig beperkte kinderen. Na toch een korte poging gedaan te hebben, bleek het echt te lastig voor de kinderen. Uiteindelijk heb ik dus alleen een beetje met ze gepraat, wat voor hen gelukkig ook al bijzonder is. Toen het lunchtijd was heb ik nog zeker een half uur geholpen om alle rolstoelen naar boven te rollen, want de school is erg onhandig op een helling gebouwd. Het was leuk om te zien dat ook alle kinderen die enigszins konden lopen een rolstoel voortduwden. Helaas waren er nog een aantal kinderen die naar de eetzaal moesten kruipen. Ook heb ik even verbaasd staan kijken toen een van de kinderen met zijn voet zijn lepel naar zijn mond bracht. Het is echt opvallend hoe groot het verschil in de zorg is tussen Nederland en Kenia. Zo was er hier maar 1 begeleider/leraar op ongeveer 25 meervoudig gehandicapten...

Na het bezoek aan Joytown heb ik een tijdje rondgekeken in Thika town. Op de markt heb ik wat typisch Keniaanse cakejes gekocht en daar vervolgens heerlijk van genoten! Na de stad nog wat verkend te hebben, ben ik met de matatu teruggegaan naar Shade.

Ik kwam ongeveer gelijk met de kinderen terug en heb toen geholpen met wat klusjes. Daarna heb ik samen met de jongere meisjes hun kamer versierd met tekeningen die ze in het weekend gemaakt hadden. Het ziet er nu een stuk gezelliger en persoonlijker uit!

Dinsdag 2 augustus
Een flinke verrassing: er waren ineens twee nieuwe vrijwilligers die blijkbaar aan Shade toegewezen zijn, maar waarvan weinig bekend was. Er is een Chinees meisje (Sofie) en een Spaanse jongen ( Juan). Ze verblijven niet in Shade, maar in een huis voor vrijwilligers in Thika town. Wel verwacht ik dat ze regelmatig in Shade komen. Toen we met Rose en Elizabeth naar de markt gingen voor de wekelijkse inkopen was ik dan ook ineens niet meer de enige interessante mzungu. Daar gaat mijn bijzondere status...

Ik vond het echt leuk op de markt. Er heerst een gezellige drukte en chaos. Het is allemaal ook erg goedkoop! Zo hebben we voor €1.70 een enorme watermeloen gekocht. We hadden erg veel spullen nodig, die we met een motorbike naar Shade gestuurd hebben terwijl we zelf met de matatu teruggingen.

In Shade hebben Sofie, Juan en ik geholpen met eten koken dus dat ging erg snel. Daarna heb ik Sofie en Juan naar de matatu gebracht. Met Carol heb ik vervolgens op straat twee typisch Keniaanse lekkernijen gekocht: masami (ik geloof dat het zo heet) en sugar cane. Iedereen in Shade was namelijk zo verbaasd dat ik dat niet kende. Masami is te vergelijken met een platte oliebol en de sugar cane ziet eruit als een bamboestok. Je moet erop kauwen en alleen het sap eruit halen. De rest gooi je weg.Het eten ervan is dus niet echt charmant. Erg lekker allebei!

Aan het eind van de middag ben ik nog met Richard naar een pastoor geweest. Dit is een man die wel eens wat voor Shade gedaan heeft en graag eens een vrijwilliger wilde zien. Mensen lopen hier zomaar bij elkaar naar binnen. Dus daar zat ik dan ineens tussen allerlei vreemden in een huiskamer met een kind op schoot. Wat wel vreemd was is dat ze me allemaal graag willen ontmoeten maar vervolgens alleen in swahili spraken... oftewel ik vond het een beetje ongemakkelijk en heb weinig gezegd. Wat dan wel weer apart is dat als je weggaat ze zeggen hoe geweldig ze het vonden dat ik er was en dat ik nog eens moet komen en altijd welkom ben. Ik vraag me af hoe gemeend dat is.

Woensdag 3 augustus
Samen met Sofie en Juan ben ik naar Umoja geweest. Ik wordt altijd helemaal blij als ik daar ben! Ook nu was het weer erg leuk. Ik heb in beide klassen een lesje gegeven over vormen. Ook heb ik de puzzels er weer bij gepakt. Erg mooi om te zien dat de kinderen het al veel beter konden dan de vorige keer! Verder heb ik weer lekker met de kinderen gespeeld en met de juffen gekletst. Na de lunch heb ik de kleren en schoenen die ik meegenomen had, en die te klein waren voor de kinderen in Shade, uitgedeeld. Dat uitdelen is wel erg moeilijk, want wie krijgt er een mooi paar sneakers en wie een onderbroek? Gelukkig kon Waithaka me hierbij erg goed helpen. Na het uitdelen van de spullen was hetvoor de kinderen tijd om even uit te rusten. Wij zijn toen met zn 3en achterop een motorbike terug naar Shade gegaan. Daar heb ik nog een beetje opgeruimd voordat de kinderen kwamen. De kinderen hebben nu examens dus ze moeten veel huiswerk doen. Voor mij vrij rustig dus. Het geeft me wel extra tijd om de kleinste kinderen lekker lang voor te lezen 's avonds. Ik merk wel hoe belangrijk voor hen die tijd is en hoe fijn ze het vinden om ingestopt te worden en nog even een knuffel te krijgen voordat ze gaan slapen. Dat zijn van die kleine dingen die zoveel waard zijn.

Donderdag 4 augustus
Om 9 uur was ik zoals afgesproken klaar om te vertrekken. Uiteindelijk ben ik om half 12 samen met Richard, Juan en Sofia naar Highview secondary school gegaan. Weer een typisch voorbeeldje Keniaanse tijd. Daar aangekomen hebben we even met de hoofddocent gepraat en vervolgens zijn we de 4 klassen (1 per jaar) langsgegaan. In elke klas nam Richard het woord met een soort motivatie speech en hij had mij gevraagd om daar nog wat aan toe te voegen. Ik vond dat wel lastig aangezien ze hier naar mijn idee juist ontzettend gemotiveerd zijn. Maar het schijnt zo te zijn dat als je als blanke iets zegt dat als heel belangrijk gezien wordt, dus werd er wel veel waarde aan gehecht als ik dat zou doen. Zodra ik begon te praten zag ik dan ook iedereen vol aandacht luisteren en knikken. Ik heb het kort gehad over het belang van het durven stellen van vragen in en buiten school. Het is me hier in Kenia namelijk opgevallen dat kinderen ten opzichte van volwassenen vaak erg teruggetrokken zijn. Het was goed om te merken dat het bericht echt binnenkwam. Er werd alleen ook van Sofie en Juan verwacht dat ze wat gingen zeggen. Ik vond het nogal een afgang dat Juan gewoon geen woord Engels spreekt en dan wel een heel verhaal probeerde te houden. Gelukkig maakte Richard het steeds mooi door te zeggen dat het goed is om zulk soort dingen toch te doen zonder dat je Engels spreekt. Ook zei hij dat Juan hier nog maar 3 dagen is dus nog maar 3 dagen Engels heeft geleerd, wat leverde hem steeds een groot applaus op terwijl hij geen idee had waarvoor. Ik heb er maar niet bij gezegd dat hij al 2 jaar Engels gehad heeft op school ;)

Nadat we de klassen rond waren gegaan, gingen ze lunchen en vervolgens was het tijd voor een optreden om het einde van de examens te vieren. Wat een leuke verrassing was dat! Er was komedie, zang, dans, rap en er was een meisje die van kranten een jurk gemaakt had. Erg leuk om te zien allemaal! Toen we na afloop weggingen hoorde ik dat ze alles nog dezelfde ochtend bedacht hadden, dus ik vond het erg knap!

In Shade heb ik nog lekker buitengespeeld met de kinderen en daarna was het tijd voor avondeten. Ik had gehoord dat we spaghetti zouden eten dus ik had me verheugd op een keer geen bonen. Maar dat was te veel gewenst: we aten spaghetti met bonen en aardappel. Bijzondere combinatie. Maar dat is hier wel vaker zo. Laatst waren er een paar bananen die verdeeld werden en die velen vervolgens door hun aardappels en bonen prakten... ik ben al aan veel gewend, maar aan sommige gewoontes valt gewoon niet te wennen.