Rumah Aira, health camp en afscheid

De volgende week vond het project grotendeels plaats in Rumah Aira en omgeving, waar we 3 dagen hebben gevuld met voorlichting over HIV en AIDS, het ophalen van geld en het organiseren van een afsluitend  buurtfeest. Het doel hiervan was dat de mensen uit de omgeving van Rumah Aira meer begrip zouden krijgen voor de vrouwen en kinderen die hier wonen of langskomen. Met zo'n 150 aanwezigen was het buurtfeest veel drukker dan ik had verwacht en dus geslaagd!

Op vrijdag 4 augustus ben ik al vroeg weg gegaan om de Borobodur te bezoeken. Dit is de grootste boeddhistische tempel ter wereld. De Borobodur staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en is dan ook een grote toeristische trekpleister. Om daar te komen moest ik twee bussen nemen. De overstap zou alleen niet bij een busstation zijn, maar langs de kant van de weg op een druk kruispunt. Gelukkig hielp de chauffeur me door me voor een rood stoplicht snel in de volgende bus af te zetten. Ideaal! Na uitgebreid te hebben genoten van het indrukwekkende bouwwerk en het prachtige uitzicht over twee vulkanen, heb ik een klein uurtje gelopen naar de Mendut tempel. Deze was natuurlijk lang niet zo bijzonder, maar wel veel rustiger en ideaal om even bij te komen. Vervolgens heb ik de bus terug genomen, die er dit keer ineens 4 uur over deed in plaats van 2 uur. Deze bus stopte dan ook overal waar er mensen in of uit wilden stappen en was super vol. Dan stond er ook nog steeds iemand in het gangpad muziek te maken op een valse gitaar om zo wat geld te verdienen. Al met al niet erg comfortabel maar wel weer een leuke ervaring!

De volgende dag kwamen Arin (zus van Karlina) en haar vriend Zule op bezoek. 'S avonds zijn we met zijn vieren naar de bioscoop geweest en hebben we samen gegeten. Vervolgens hebben we Zule afgezet bij zijn hotel, want ondanks dat ze allebei rond de 30 zijn,  mogen ze niet in hetzelfde huis slapen voordat ze zijn getrouwd... Dit is slechts één van de vele dingen die ik hier maar moeilijk kan begrijpen. Zo was de hele familie bezorgd toen ik laatst rustig om 11 uur 's avonds terugkwam. Dat bleek niet de bedoeling. Karlina moet altijd om 10 uur thuis zijn, dus ik ook. Ik voelde me even weer 14 toen ik ze uit probeerde te leggen dat ik dat toch wel te vroeg vond. Gelukkig begrepen ze me wel en werd de regel wat soepeler. Karlina is heel open, waardoor we ontzettend interessante gesprekken hebben gehad. Heel leerzaam, maar soms ook wel heftig. Zo vind Karlina een christelijke jongen leuk, maar dat is simpelweg pech en zoeken naar iemand die moslim is. Toen we het over homoseksualiteit hadden, was ze heel duidelijk: dat wordt niet geaccepteerd. Moeilijk om dat te horen van zo'n jong meisje, wetende dat de meerderheid hier het volkomen met haar eens is. Toch kan ik haar niks kwalijk nemen, want hoe zou het geweest zijn als ik hier was opgegroeid?

Op zondag was het centrum weer autovrij, dus ben ik met het hele gastgezin vroeg de stad ingegaan. We hebben lekker wat rondgekeken bij de vele kraampjes en daar ook ontbeten. Daarna werd ik afgezet bij het grootste event van het project, namelijk global village. Tijdens global village komen de deelnemers van alle 3 AIESEC projecten in Semarang samen om elk hun eigen land te presenteren. Rondom een plein stond voor elk land een kraampje en daarnaast deed elk land een kort optreden. Het Nederlandse kraampje van mij en Renee (EP van mijn project) was vooral populair om de stroopwafels, de drop viel wat minder in de smaak. Het evenement duurde de hele dag en er kwamen heel wat mensen op af. Het viel me op hoe weinig wereldkennis de mensen hier hebben, wat ook vrij logisch is gezien het meerendeel Java nog nooit verlaten heeft. Weer zo'n moment waarop ik me goed besef hoeveel geluk ik heb dat ik al zoveel van de wereld heb mogen zien.

De hierop volgende week hebben we ons beziggehouden met het voorbereiden van het 'health camp' dat in het weekend van 12-13 augustus werd gehouden op een prachtige plek in de bergen net buiten Semarang. Uiteindelijk waren er rond de 20 middelbare scholieren en heel veel aiesecers. Het kamp bestond uit verschillende (interactieve) presentaties en natuurlijk was er tussendoor ook tijd om samen leuke dingen te doen. Alle EP's waren verantwoordelijk voor een onderdeel van het programma. Samen met Katrina zorgde ik voor het sportieve ochtendprogramma en we konden niet wachten om de mensen hier eens te laten zien wat echt sporten is! Om 6 uur 's ochtends begonnen we met een korte wandeling naar een bergtop, waar we met de opkomende zon een prachtig uitzicht hadden! Toen was het tijd voor het echte werk: jumping-jacks, squads, planking... Na nog wat actieve spelletjes sloten we af met yoga. Tot mijn verbazing deed iedereen heel goed mee en vonden ze het nog leuk ook! Ookal was er de volgende dag flink wat geklaag over spierpijn ;)

Naast de voorbereidingen voor het kamp, hebben we ook traditionele Indonesisch optredens voorbereid. Ik heb met een aantal anderen een traditionele dans geleerd, wat niet makkelijk was! Op dinsdag 15 augustus was het tijd om deze optredens te laten zien aan de regering van Semarang. Hiermee vroegen we aandacht en financiële steun voor ons HEALution project en Rumah Aira. Uren van tevoren moesten we al verzamelen om onze kleding, haar en make-up te laten doen. Nooit gedacht dat daar zoveel werk in kon zitten! Het optreden ging gelukkig goed, dus al dat werk was niet voor niks. Het is nog niet duidelijk of het wat opgeleverd heeft, maar leuk was het zeker!

Naast de projectactiviteiten was er nog genoeg tijd om andere leuke dingen te doen. Zo ben ik een dagje met Adella (project buddy) naar de kust gereden en nam Karlina me laatst mee naar een mooie tempel. Ook heb ik wat ochtenden gezwommen, tot ik de laatste keer achtervolgd werd door een hele schoolklas... Daarnaast hebben we als groep vaak samen door de stad gelopen en steeds samen gegeten. Mijn Indonesische woordenschat is nog niet zo groot, maar de menukaart begrijp ik ondertussen behoorlijk goed! Vaak ging ik 's avonds met de motorbike terug. Het is dan eindelijk rustig op de weg en ik kan dan echt van zo'n ritje genieten!                                     

Woensdagavond heb ik nog gezellig wat tijd doorgebracht met mijn projectbuddies Adella en Karol. En toen was het alweer mijn laatste dag in Semarang, en een bijzondere. 17 augustus is namelijk onafhankelijkheidsdag in Indonesië. Met onze hele groep begonnen we de dag al vroeg met een officiële ceremonie bij het stadshuis. Dit is de grootste ceremonie in midden-Java en slechts een beperkt aantal mensen wordt hiervoor uitgenodigd. Het was dus erg bijzonder dat wij hier bij mochten zijn! Na het hijsen van de vlag en een aantal toespraken was het tijd voor wat leuks: spelletjes! Wij werden uitgenodigd om mee te doen aan de Indonesische variant van koekhappen, namelijk kroepoek happen. Ontzettend grappig! Vervolgens kwamen we ook nog live op de nationale tv... wat een toestanden allemaal op de vroege ochtend. We hebben de dag en daarmee het hele project 's avonds afgesloten met een leuk afscheidsfeestje! Er werd bekend gemaakt dat we 14.250.000 rupia (910 euro) opgehaald hebben voor Rumah Aira! Verder was er muziek, mooie woorden en vloeiden er hier en daar wat tranen.                           

Wat zijn de afgelopen 4 weken snel gegaan en wat heb ik een leuke tijd gehad! Ik heb mooie dingen gedaan, fantastische mensen ontmoet en ben helemaal opgegaan in de Indonesische cultuur. Maar in tegenstelling tot veel anderen vind ik het niet erg om te gaan, want mijn avontuur is nog lang niet afgelopen! Ik ben ontzettend benieuwd wat en waar de komende tijd mij gaat brengen.

Next stop: Karimunjawa!